بهر نزول رحمت حق آیه می‌شوی            گریان برای حاجت همسایه می‌شوی

بانو بس است این همه گریه که می‌کنی            داری خیال می‌شوی و سایه می‌شوی

اذکـارِ آسـمـانـیِ تـسـبـیح مـرتـضی            پرپر شدی چـقـدر مفـاتـیح مرتضی

دیروز هر کجای مدینه که سر زدم            دیدم نـشسته‌اند به تـقـبـیح مـرتضی

مـردم تـوجّهـی به کـلامـم نمی‌کـنند            قدری حیا ز شأن و مقـامم نمی‌کنند

جـای هـمـه بـیـا و جـواب مـرا بـده            حـالا که کل شهـر سلامـم نمی‌کـنند

هفتاد روز مبهم و مسکوت مانده‌ای            از آن دوشنبه فاطمه مبهوت مانده‌ای

با صد امید گـفتی و گهـواره ساختم            حالا به فکر روکشِ تابوت مانده‌ای؟!

رد خزان به چهره‌ات ای یاس مانده است            وضعت هنوز فاطمه حساس مانده است

خیلی دلم شکسته... بدان می‌کُشد مرا            خونی که روی دستۀ دستاس مانده است

دیشب سر نماز شبت گریه‌ام گرفت            با آه آهِ روی لـبت گـریـه‌ام گـرفـت

وقتی قنوت نیمه شبت نیمه کاره ماند            بر دست های با ادبت گریه‌ام گرفت

زهرا غم مرا چه کنم تا که حل کنی            زهری که مانده بر جگرم را عسل کنی

بغضی نهفته موی حسن را سپید کرد            قدری نمی‌شود حسنت را بغـل کنی

دیدی دعای مضطرمان هم اثر نکرد            امن یجـیـبِ دخـترمان هم اثر نکرد

قرآن به سر گرفته حسن با برادرش            حـتی امـیـد آخـرمان هم اثـر نکـرد

فکری برای غـربتِ حـالم نمی‌کـنی            رحمی به حال و روز دو عالم نمی‌کنی

تازه جوان من چقدر قدکمان شدی!            زهـرا مرا ببخش، حلالم نمی‌کنی؟!

وقـتی کـفـن برای حـسیـنت نیـافـتی            چـادر سیاه سوخـتـه‌ات را شکافـتی

هر طور بود با پر زخمی و درهمت            پـیـراهنی بـراش غـریـبـانـه بـافـتی